Leeuwendeel

Op 22 april 1913 wordt in op het Achterom 143 in Delft Willebrordus Cornelis Anthonius Franciscus (Wim) van Leeuwen geboren als eerste kind van Cornelis Johannes Josephus van Leeuwen en Maria Catharina (Marie) Bol.

Wim is vernoemd naar de vader van zijn vader. Die heette immers ook Willebrordus. Zijn tweede naam (Cornelis) is zijn vaders naam, maar ook die van de vader van zijn vaders vader (zijn opa). Waar de derde en de vierde naam, (Anthonius Franciscus) vandaan komen heb ik niet kunnen herleiden.

In dat zelfde jaar opent Koningin Wilhelmina het Vredespaleis in Den Haag.

Hij groeit op in een roerige tijd. In 1914 breekt de eerste wereld oorlog uit. Hier zal hij door zijn jonge leeftijd weinig van mee krijgen.

In 1917 worden openbaar en bijzonder onderwijs gelijkgesteld. Dit zal onbewust voor Wim de basis zijn voor de gastvrijheid die hij op latere leeftijd zal bieden. Het maakte voor hem niet uit van welke religie mensen hebben. Hij verkoopt aan iedereen.

Wim overleeft de spaanse griep die in 1918 in enkele maanden 27.000 mensen het leven kost. Vooral het laatste kwartaal van dat jaar overlijden soms hele gezinnen. Één op de 250 Nederlanders wordt slachtoffer van de griep die in het voorjaar van 1919 is uitgewoed. Of Wim er zelf last van gehad heeft is mij niet bekend.

Op 5 juli 1922 kunnen vrouwen in Nederland voor het eerst stemmen bij de algemene verkiezingen. Iets dat in Finland al mogelijk was vanaf 1906. Wim heeft, door zijn jonge leeftijd, hier ongetwijfeld nog geen mening over.

In die tijd zijn grote gezinnen heel gewoon. Wim heeft twee zussen en drie broers. Helaas overlijden er twee op zeer jong leeftijd. Als jonge jongen slaapt Wim samen met zijn jongste broer Gerard in één bedstede.

Zodra Wim in het bedrijf van zijn vader kan helpen, doet hij dat. Zijn vader is zuivelverkoper. Dit vak is hij zelf ook zijn hele leven blijven doen. Hij heeft het daar zo druk mee, dat hij weinig tijd heeft om het nieuws te volgen. Laat staan sportwedstrijden. De zaak gaat immers voor. Wel besluit hij om op dansles te gaan. Hier ontmoet hij zijn latere vrouw. Ook is hij van de partij als er landelijk gefeest wordt. Bijvoorbeeld bij feestelijke gebeurtenissen van het koningshuis.

Op de huwelijksfoto Wim en Ali (mei 1939 te Delft). De bruidsmeisjes zijn Corrie (links) en Paula (Rechts) beide zussen van de bruidegom.

Wim huwt Ali
Op 5 mei 1939 is het zo ver. In Delft treedt hij voor de burgerlijke stand in het huwelijk met Alida Maria (Ali) Gerbrands (geboren op 26 oktober 1912 in Delft), dochter van Petrus Johannes (Piet) Gerbrands en Catharina Aplonia van der Hoeven.

Op 9 mei 1939 trouwen zij ook voor de RK kerk Na het trouwen gaan Wim en Ali wonen op de Verwersdijk 10 in Delft en hebben daar een eigen zuivelwinkel.

De tweede wereldoorlog

Een jaar later, op 10 mei 1940, valt Duitsland onder de codenaam 'Fall Gelb' Nederland binnen waardoor ook Nederland bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakt.
Op 14 mei is nog niet heel Rotterdam veroverd en stelt de Duitse gezaghebber een ultimatum aan deze stad. Rotterdam gaat uiteindelijk akkoord, maar wordt door verkeerde communicatie toch gebombardeerd. Het is zo’n zwaar bombardement, dat Wim dit in Delft gehoord moet hebben . Er vallen ongeveer 800 doden en er worden 24.000 huizen verwoest. Nederland heeft op dat moment de oorlog nog niet verloren en is ook niet van plan om zich over te geven totdat de Duitsers dreigen ook Utrecht, en wellicht alle grote steden, te bombarderen. Nederland geeft zich over en de bezetting is begonnen. Het worden hele zware tijden. Wim moet voor de Duitsers werken, maar heeft daar geen trek in. Hij wordt ’s ochtends heel vroeg door zijn vader opgehaald en vlucht in vrouwenkleren naar het huis van zijn vader, waar hij onderduikt. Ook andere familie en vrienden zitten daar ondergedoken.

Kees bij de moeder van Wim, op "Het Achterom te Delft.

Links moeder Ali met Tineke op schoot. linksvoor (half te zien) Peter, rechtsvoor ( 3 jaar) Marijke, Kees en Wim senior erachter.

6 September 1948 een nieuwe konigin (Juliana)

Ondanks het onderduiken, krijgt hij een zoon (Kees) op 6 augustus 1941 in een heel klein huis. Het huis is zelfs zo klein dat de wieg van Kees bij Wim en Ali op de slaapkamer moet staan.
Op 5 mei 1943 wordt het gezin groter met de geboorte van de tweede zoon (Peter).
Het door Duitsland bezette Nederland heeft in de winter van 1944 en 1945 erg te lijden onder de strenge omstandigheden. De winter zorgt voor 22.000 doden. In deze zeer zware omstandig heden krijgt het gezin op 11 november 1944 een dochter (Marijke / Ria). Gelukkig heeft niemand van de familie het leven hoeven te laten in de oorlog en kunnen ze op 5 mei 1945 de bevrijding dan ook uitbundig vieren.
Achtergebleven Duitsers hebben het niet fijn en de Nederlandse meisjes die iets met de Duisters hadden, worden kaal geknipt. Soms zelfs midden op straat. Foute Nederlanders en Duitsers worden ondergebracht in interneringskampen, waarvan er in de zomer van 1945 meer dan 200 in gebruik zijn genomen.

Het gezin verhuist op 10 december 1945 naar Rietveld 30b. Tegenwoordig heet dit straatje Pluympot.

Het is 1 januari 1946 de eerste computer wordt onthuld. De computer is ontwikkeld omdat er behoefte aan een machine was, die snel berekeningen kon maken. De machine berekent binnen 30 seconden de baan van een projectiel. De mens doet er ongeveer 20 uur over.

De wereld wordt op 5 juli 1946 opgeschud door een nieuw kledingstuk, ze is vernoemd naar de Bikini-eilanden in de Stille Oceaan. De bikini is een wel erg sexy kledingstuk dat tijdens een schoonheidswedstrijd wordt gedragen.

24 November 1946 wordt een andere dochter (Tineke / Tiny) geboren.

Terug naar de Verwersdijk

Na ongeveer een jaar op het Rietveld gewoond te hebben verhuizen ze op 5 december van het jaar 1946 weer terug naar de Verwersdijk, maar nu naar nummer 20. Dit huis is voor veel kinderen uit de familie en de buurt fijn om te komen spelen. Het lijkt soms wel een speeltuin. Toch hebben ze het niet breed. Voor 14 guldens in de week kunnen ze het pand huren van de familie Kouwenhoven. Dit lukt maar net. Het pand is zo groot dat er ook kamers verhuurd kunnen worden. Dit doen Wim en Ali, zodat ze een extra zakcentje hebben. Mede hierdoor kunnen ze het hoofd boven water houden.

4 September 1948 neemt koningin Wilhelmina afstand van de troon. Haar dochter Juliana zal twee dagen later gekroond worden. Vanaf dat moment zullen er in Nederland vele veranderingen gaan plaatsvinden. Zo zullen Indonesië en Suriname hun zelfstandigheid krijgen.

Om de veiligheid in Europa te vergroten wordt op 4 april 1949 de NAVO opgericht.

Op 19 juni 1949 wordt weer een zoon (Wim, jr.) geboren. Groter zal het gezin niet meer worden.

Wim gaat regelmatig met het gezin en met een paardenwagen richting Scheveningen. Dit is iets waar Wim altijd van geniet. Onderweg laat Wim altijd het paard even rusten en grazen. Maar op een dag komen er ruiters voorbij en Wims paard gaat er achteraan. Pas na een lange tijd is het paard weer gevangen.

Voor een liter melk betaalt men in 1950 ƒ0,24.

In de jaren ’50 verkoopt hij melk in de Kuyperwijk. Hij rijdt dan rond met zijn melkwagen. Tijdens een strenge winter komt hij in de sneeuw vast te zitten. Hij weet zijn familie te alarmeren, waarna Kees en Peter (mogelijk met nog enkele anderen) de melkwagen uitgraven.

Op 2 oktober 1951 wordt in Nederland voor het eerst via de televisie uitgezonden. Er staan in Nederland ongeveer 500 televisies. Men vindt zo’n toverdoos, met al die bewegende beelden uit een kastje, geweldig.

Watersnoodramp

Door een razende storm breekt op 1 februari 1953 het water door de dijken van de provincie Zeeland en Zuid-Holland. Grote delen van Zeeland komen onder water te staan. Na een stormachtige nacht met windsnelheden van meer dan 170 kilometer per uur, begeven op zondagochtend 1 februari de dijken in Zuid Nederland het op verschillende plaatsen en stromen grote gedeeltes van Zeeland onder water.

Door de springvloed (giertij) stroomt bijna 200.000 hectare polderland onder water en zijn meer dan 300.000 mensen in gevaar. Het totaal aantal doden komt uiteindelijk op 1835, er zijn meer dan 47.000 huizen beschadigd en verwoest. Ook bij Wim thuis is niet alles heel gebleven. Maar die schade hebben ze zelf vrij snel kunnen herstellen.

Als Wims moeder op 11 januari 1955 (de dag na haar 70e verjaardag) overlijdt, komt zijn vader iedere zondag op de fiets naar hun toe om een warme hap mee te eten. Andere dagen gaat hij naar andere familie. Meestal blijft hij niet langer dan een uur. Later als hij niet meer kan fietsen, zal Wim de maaltijd zelf naar hem brengen.

De familie Kouwenhoven, die het huis verhuurt, wil een voorschot op de erfenis al vast verdelen, en vraagt aan Wim en Ali om het huis voor 14.000 guldens te kopen. Dit willen ze heel graag, maar zonder geld doe je niet veel. Iets wat iedereen voor onmogelijk houdt gebeurd. Familie Van Velsen schenkt dit bedrag aan Wim en Ali om het pand te kopen.

Doelen Kino (Verwersdijk 44 in Delft)	Doelen Kino zaal
Links voor Marijke daarnaast Els Verpalen ( vriendin van Marijke), Wim senior, moeder Ali. Daarvoor Wim junior.	Van links naar rechts. Marijke, Tineke, moeder Ali, Wim, daarvoor Freddy Zweers een vriendje van Wim junior en Wim senior.

Doelen Kino

20 September 1956, 20 minuten na middennacht loopt een man langs de bioscoop Doelen-Kino (Verwersdijk 44 in Delft). Tot zijn grote schrik ziet hij daar vlammen uit komen. Hij kijkt rond hoe hij het snelste alarm kan slaan. Het telefoonnummer om 112 bestaat in die tijd nog niet en van een mobile telefoon heeft men nog nooit gehoord. Hij ziet een politieauto naderen en rent daar naar toe en meldt dit. Even later rukt de brandweer van Delft met groot materieel uit. Het blijkt dat de bioscoopzaal van de Doelen-Kino in brand staat. Deze zaal had een paar maanden daarvoor nog een nieuw plafond gekregen. Medewerkers, die daar nog aan het werk zijn, proberen de eigenaar en zijn vrouw wakker te krijgen. Die wonen immers boven de bioscoop. Binnendoor kunnen ze in de hal komen, maar de trap kunnen ze niet meer op. Van buiten af heeft men o.a. door het gooien van een tabaksdoos de eigenaar wakker weten te krijgen. Ze gaan in nachtkleding via de keuken en de gang aan een zijde van de grote zaal het pand verlaten. Het is zo dicht bij het huis van onze Wim, dat Wim wakker wordt van het lawaai en rumoer. Net als vele andere mensen, gaat hij zijn bed uit om te kijken wat er precies aan de hand is. Die nacht zal Wim wellicht nooit vergeten. Hij voorziet de brandweermannen belangeloos van melk, kaas en worst.

Het woonhuis en omliggende gebouwen lopen alleen schade door hitte op, maar de Doelen-Kino zal helemaal opnieuw gebouwd moet worden. De vermoedelijke oorzaak van de brand is kortsluiting.

Meijendel in Wassenaar

In Wassenaar in Meijendel is de volgende foto gemaakt. Het is dan Maart 1958. Het is in die tijd de gewoonte om met een hoedje op weg te gaan.

Als het gezin naar het strand gaat, maken ze in de ochtend stapels boterhammen en nemen heel wat drinken mee. Op het strand zit Wim senior altijd te slapen, hij is vaak moe. Hij doet het voor het gezin. Op het strand worden geen consumpties gekocht, daar is geen geld voor en dat is ook niet de gewoonte. Soms krijgen de kinderen aan het eind van de dag een ijsje. Vaak waait het hard en zetten ze een windscherm op, wat altijd een heel gedoe is. Maar ze hadden steeds veel plezier.

Militaire dienstplicht van Kees

In die tijd, maar ook nog velen jaren daarna, tot na de koude oorlog, moeten mannen op hun 18e jaar hun militaire dienstplicht vervullen. Er zijn diverse redenen om later in dienst te gaan, of om niet te gaan, maar verreweg de meeste mannen vervullen hun dienstplicht.
Zo moet Kees in 1959 zijn militaire dienstplicht vervullen. Kees heeft hier geen probleem mee, maar heeft liever iets te doen. Het is droevig dat al snel blijkt dat hij thuis onmisbaar is. De knecht die in dienst genomen is, blijkt te duur en niet betrouwbaar. In het weekend komt Kees thuis. Hij kan dan, voor zover mogelijk, de boel weer helpen op de rails te zetten.

Vanaf het moment dat Kees in militaire dienst zit, moet het gezin meer betalen dan dat er omzet is. Ook de belastinginspecteur heeft gezien dat dit niet klopt en komt het gezin tegemoet. Ali moet met regelmaat de belasting contant afdragen. Ze moet hiervoor over het Marktplein naar de Molslaan. Maar nu u kan ze ook met regelmaat de belasting weer terughalen. Ze moet dus met veel geld heen en weer. Doordat de onmisbaarheid van Kees aantoonbaar is, kan hij vervroegd terug keren uit de militaire dienst. In totaal zat hij een half jaar in militaire dienst. Dat is veel te lang geweest.

Één liter melk kost in 1960 ƒ0,40.

St.Hippolytuskerk op 10 juni 1970, vanuit de Verwersdijk 20 in Delft

Deze foto is genomen op het 25 jarig huwelijk van Wim en Ali in 1964. Van links naar rechts: Peter, Tineke, Kees, Ali (moeder van het gezin), Wim (vader van het gezin), Wim en Marijke.

De Kerk

Wim is altijd veel met de kerk bezig. Vanaf 1960 wordt de St.Hippolytuskerk gerestaureerd. Hij geeft steeds geld om de kerk te restaureren en voor sloop te behoeden. Ook van het weinige geld dat er is, want de melkwijk brengt niet veel geld op, geeft hij. De liefde voor deze kerk gaat zo ver, dat Wim zelfs aandelen van de kerk koopt. Ook met andere acties steunt hij de kerk. Met Kerstmis houdt de kerk altijd een actie om gezinnen die geen geld hebben kerstpakketten te geven. Ook Wim doet mee, hij levert kerstpakketten aan de kerk. Deze worden dan door parochianen bij de mensen thuis bezorgd. In de meimaand zorgt hij ervoor dat de Mariakapel altijd met seringen is aangekleed. Bloemen, die in deze maand in een boom achter in de tuin, bloeien. Hij gaat dan zaterdagavond of zondagochtend vroeg naar de kerk, zodat de kapel op zondag er feestelijk uitziet.

Een velletje van het notablok.

Op 28 november 1962 overlijdt prinses Wilhelmina. (geboren op 31 augustus 1880) Zij was van 1898 tot 1948 Koningin der Nederlanden. Ze krijgt een plechtige bijzetting in het familiegraf in de Nieuwe Kerk in Delft.

Vanaf 1934 wordt in Nederland omzetbelasting geheven. In 1969 wordt, op last van de Europese Gemeenschap deze omzetbelasting omgezet in de voor ons welbekende BTW. (Belasting Toegevoegde Waarde) Het grote verschil is dat de belasting voortaan niet meer over de omzet geheven wordt, maar over het product dat verkocht wordt. De invoering van deze wet gaat gepaard met vele protesten. Vooral de detailhandel verwacht veel administratieve rompslomp. Verder verwacht men dat het leven duurder wordt, omdat de consument de laatste schakel is. Ook Wim heeft ongetwijfeld zijn prijzen moeten aanpassen.

In de jaren '60 gebruikt Wim een notablok, waarvan hier een velletje te zien is. Als je het telefoonnummer bekijkt (2 67 55), valt op dat dit het nummer is dat Ali nu nog gebruikt tot op zeer hoge leeftijd. Het nummer wordt in de loop van de tijd een uitgebreid met tot 015 21 2 67 55.

Op zondag 20 juli 1969 zit de hele wereld aan radio en televisie gekluisterd, want die dag landt de capsule (the Eagle) van de Apollo 11, in navolging van het Russische ruimtevoertuig Luna 2 (1959), op de maan. Iets wat tot dan toe vrijwel onmogelijk lijkt, is gepresteerd.
Neil Armstrong, voor iedereen bekent als de eerste man op de maan, stapte om vier voor elf 's avonds, als eerste mens op het maanoppervlak. De legendarische woorden "It's one small step for men, one giant leap for mankind" gaan hiermee de geschiedenis in. Armstrong en de andere bemanningsleden blijven ongeveer 21 uur lang op de maan.

De Melk-Unie
Inmiddels heeft de Melk-Unie de zaak overgenomen. Aanvankelijk weigert Wim voor deze maatschappij te werken, en gaat bij een ander bedrijf wat sjouwwerk doen. Na enige tijd besluit hij toch bij de Melk-Unie te gaan werken. Hij krijgt een eigen wijk in Den Haag. Hij komt in die tijd ook bij ambassadeurs over de vloer. Nadat hij daar voor het eerst geweest is zegt hij thuis: “Ambassadeurs zijn ook gewone mensen.”
Door bij de Melk-Unie te gaan werken, krijgt hij beter betaald dan ooit tevoren. Hij kan zelfs wat geld teruggeven aan de familie Van Velsen, maar dit staat niet in verhouding tot het bedrag dat ze hadden gekregen.
Het ironische is, dat die familie later door een stomme fout zelf failliet gaat. Er wordt nog één keer aan Wim gevraagd een bedrag te schenken, maar dan wel via mevrouw Van Velsen, want anders had de deurwaarder dat ingenomen. Daarna hoeven Wim en Ali niets meer terug te geven.

Eind jaren ‘60 begint de discussie dat twee kerken in de Delftse binnenstad wel veel is, omdat het aantal katholieken dat naar de kerk gaat steeds minder wordt. Wim gaat regelmatig naar bijeenkomsten om te kijken hoe de kerk open kan blijven.

In 1970 kost één Liter melk ƒ0,59.

Wim samen met zijn kleinkinderen Frans en Diederik en een Zambiaanse melkhandelaar.

Wim in gevecht met een Pelikaan.

Één van de Victoria Watervallen.

Zambia

Wim en Ali gaan in mei 1970 naar Zambia, waar Tineke al twee jaar zit met haar gezin. Het is een cadeau van Tineke voor het 30 jarig huwelijk van Wim en Ali. Het is heel wat voor ze. Voor het eerst in een vliegtuig en dan ook nog naar een Engelssprekend land. Het land van de afrikaantjes. Ze hebben de gedachten: "Alleen de missionarissen gaan daar naar toe. Nu wij ook." Ondanks foto's, dia's en brieven (Tineke schrijft elke week naar huis), is het heel moeilijk om een voorstelling te hebben hoe Tineke en het gezin in Zambia leeft. Er is een supermarkt en een geasfalteerde straat, dat is voor Wim moeilijk voor te stellen. Hij is helemaal verrast dat Tineke een gewoon huis met tuin heeft. In een gewone straat. De mensen zijn wel echt heel zwart.
Wat vooral voor Wim bijzonder is, is dat de melkman ook hier aan huis komt. Alleen de melk is hier in driehoek kartonnen verpakt. De melk wordt hier bezorgt met een handkar, zoals Wim die voor de oorlog had. De klok gaat hier jaren terug.
De familie maakt een trip van 10 dagen. Met de auto gaan ze naar een vogelreservaat, het Game Reservaat en de Victoria watervallen.
Het eerste park is zo'n 400 kilometer verder. En wij Nederlanders vinden de afstand van Delft naar Brabant al ver rijden. Nu zo'n trip, weinig auto's op de weg en zeer primitieve overnachtingen. Het is een soort verlaten boerderij. Het bad- of douchwater bevind zich in een vat op een steiger, waaronder een vuur gestookt wordt om het water op te warmen. Alleen in deze boerderij is elektriciteit, opgewekt door middel van een generator, van 17.00 uur tot 22.00 uur en verder kaarslicht.
Op de vlakten in het park zijn struisvogels, arenden, veel herten, zebra’s en andere wilde beesten, waar je met je auto of lopend zo achteraan kan.
Nog weer eens 200 kilometer verder zijn de Victoria watervallen. Op de grens met Noord Rhodesië, (later zal dit Zimbabwe gaan heten) heel ver van huis, slapen ze in rondavels. Dit zijn ronde hutjes met rieten daken, wel met stromend water en elektra. Vlak om hen heen wonen de Afrikanen ook in zulke huisjes. Alleen die zijn niet zo mooi.
De watervallen zijn prachtig. Wim kan zonder probleem op een steen zitten en gewoon voor zich uitstaren hoe die watermassa maar blijft vallen. Met de ondergaande zon vindt hij het wel eng met al die vreemde geluiden. Apen zijn overdag al niet te vertrouwen, maar 's avonds moest je zeker uit de buurt blijven. Dus keren ze weer heel snel terug naar hun hutjes. Deze hutjes staan vlak aan het water van de Zambesi rivier. In die rivier zitten krokodillen en die kunnen wel eens trek hebben in een mensenhap. Met die gedachte voelt Wim zich niet op zijn gemak.

Wim en Alie met hun kleinkinderen Frans en Diederik.

Ze gaan twee keer het Game park in, waar ze met hun eigen auto wat rond rijden. Ze zien daar olifanten, leeuwen, zebra's hyena’s, wilde zwijnen, slangen en ga maar door. Zolang ze in de auto zitten gaat alles goed. Wim zit niet rustig. Hij moet denken aan wat er zal gebeuren als de auto stuk gaat. Er is bijna niemand daar in het wildpark (zonder hek). Bij een van de lodges hebben ze lunch. Ze zitten daar heerlijk aan de koffie. Net als Wim zijn sigaar opsteekt krijgt hij bezoek van een pelikaan, die zijn sigaar probeert af te nemen. Wim zwaait wat om zijn sigaar te behouden. Hij besluit weg te lopen en dat beest loopt gewoon achter hem aan. Hij heeft het niet meer. De Gamewachter komt te hulp. Wim drinkt zijn koffie niet meer op. Even later rijden ze met open raam, om foto's te maken van de zebra's die heel dichtbij zijn. Voor ze het weten steekt een zebra bijna z'n kop in de auto, ze kunnen net op tijd het raam dichtdraaien. Wim vindt het prachtig, maar hij wil eigenlijk weer terug. De rest wil nog wat meer zien.

Van de warmte en de spanning krijgt Wim hele dikke voeten. Het advies van de dokter is om terug te gaan. Dat blijkt een goed advies, want ze zijn nog niet thuis of zijn voeten zijn weer normaal. Een voordeel is dat thuis, ook al is het Afrika, in de bewoonde wereld is.

Frans en Diederik hebben echt 4 weken van hun opa en oma kunnen genieten. (En andersom natuurlijk ook) Als Wim terug naar Nederland gaat, heeft hij een hele andere kijk op Afrika. Hij kan de kerkgemeenschap nu vertellen, wat er in Afrika echt nodig is.
Als Wim en Ali weer terug naar huis gaan, zijn ze door Tinekes gezin tot aan de trap van het vliegtuig gebracht. Ze vliegen met nog twee andere Nederlandse echtparen. Wim vertelt later dat hij het heel erg fijn vindt dat hij Afrika gezien heeft. Dat stukje werelddeel heeft voor hem een andere betekenis gekregen. Hij heeft gezien dat de mensen daar arm zijn maar zeker niet ongelukkig. Dat zal hem altijd bijblijven.

Perikelen rond de St.Hippolytuskerk
Na vele discussies wordt op een zondag in de kerk een brief van de bisschop uit Rotterdam voorgelezen met de mededeling dat de St.Hippolytuskerk zal worden gesloten en gesloopt. De Jozefkerk aan de Burgwal zal voortaan voor beide parochies het kerkgebouw zijn. Die kerk is nog niet gerestaureerd, maar wordt in betere bouwkundige staat verklaard dan de St.Hippolytuskerk, die door de parochianen in de jaren 1960-1970 grotendeels wel is gerestaureerd. Tijdens de laatste mis, op 3 januari 1971, is de kerk bomvol. Iedereen wil er bij zijn. Natuurlijk zijn Wim en Ali er bij. Hun zoon Peter neemt plaats op de preekstoel om foto’s te maken. Hun zoon Wim is de leider van de misdienaars en is op het altaar. Na de kerkdienst blijven heel veel mensen in de kerk rondlopen, niemand wil naar buiten. De priesters zijn bang dat de kerk bezet wordt. Later blijkt dat politieagenten in burger aanwezig zijn in de kerk, om een eventuele actie te stoppen.
Een aantal parochianen accepteert niet dat hun kerk dicht moet. Ze starten een actiecomité. Wim is één van de felle strijders om de kerk te behouden. Enkele andere zijn: de heer v.d.Valk, die later zeer ziek geworden is door de spanningen van de sluiting. De heer v, Geenen, die het ook met zijn gezondheid heeft moeten bekopen en de heer Rigters. Het is echter een verloren zaak. De kerk gaat in januari 1971 dicht. Veel parochianen weigeren naar de Jozefkerk te gaan omdat zij vinden dat de keuze voor de kerk oneerlijk is verlopen.

Een paar zondagen wordt er op het kerkplein in de winterkou Heilige missen opgedragen. Mensen staan met dikke jassen op het kerkplein, zelfs mensen in rolstoelen zijn er bij. Zoon Wim is als misdienaar bij de Heilige missen op het kerkplein.

	Een kerkdienst buiten voor St.Hippolytuskerk. Wim staat in de menigte tegen de muur rechts. Zijn zoon Wim is misdienaar rechts van de priester.	De sloop van de kerk